De Hel van Kasterlee 15/105/30 20/12

23 december 2015

Raf Horrevorst

Geen categorie

4 Reacties

Want create site? With Free visual composer you can do it easy.

Seppe Odeyn 6:15:20
Bart Borghs 6:17:44
Rob Woestenborghs 6:27:46

…

108. Bart Schrauwen 8:33:30

…

234. De Loose Raymond 11:54:55

Verslag Bart,

Aangezien ik na een jaar van relative rust vanaf mei 2015 opnieuw was begonnen met fietsen en lopen, vroeg een collega me of ik met hem zou willen deelnemen aan de hel van Kasterlee (15 km lopen – 105 km mountainbike – 30 km lopen) op 20 december 2015.

Hij had namelijk in 2013 deelgenomen, maar door een valpartij en bijgevolg een wiel dat paraplu stond waren de 105 km loodzwaar geweest en daarom vond hij deze wedstrijd ‘unfinished business’. Nadat we als test de duathlon Puyenbroeck (5-30-5) op 22 november hadden gedaan, besloot ik me in te schrijven en om een maximaal uren training in mijn agenda te duwen.

Eenmaal aangekomen op de wedstrijd, zag ik al snel Dries Van Velthoven van het FAT (Fast Action Team) team en zijn twee broers. Deze laatsten bleken perfect voorbereid door hun strategische opstelling met hun camionettes langs het MTB parcours voor bevoorrading. Eén minuut voor de start vond ik nog een tweede oud-dorpsgenoot/FAT-lid en aangetrouwde neef Tom Van Beeck. Veel tijd om bij te kletsen kregen we niet of de vuurpijl werd afgeschoten bij wijze van start van de wedstrijd om 8:00 en de hellepoorten gingen open. Kort na de start vonden Dries en ik elkaar al snel en liepen we -al doserend- de eerste 15 km van de wedstrijd aan een tempo van 13,15 km/u, goed voor een 65ste plaats voor dit gedeelte van de 255 starters. Vlak na de wissel begon het mountainbike gedeelte dat bestond uit vijf rondes van 21 km. Ik kon mijn ritme in de eerste fietsrondes goed vinden en haalde stelselmatig mijn voorgangers in, aangemoedigd door de Loenhoutse supporters van het Fast Action Team en mijn vriendin Leen die een verrassingsbezoek deed. Alles liep goed totdat mijn bidon niet meer dicht wilde na een hervulling en de inhoud eruit vloog. Zonder water fietsen had een DNF oftewel Did Not Finish betekend en dus ging ik op zoek naar een alternatieve drankbevoorrading wat ik vond bij de Van Velthovens. Zij hadden gelukkig een reserve drinkbus met water waarmee ik verder kon. Na ronde drie bleek dat mijn achterstand op Tom Van Beeck ondertussen was gereduceerd van 10 minuten naar 2 minuten en enkele minuten later zag ik Tom opduiken. Van zodra we elkaar hadden begroet besloten we om de laatste anderhalve ronde samen te rijden. Voor het fietsen haalde ik uiteindelijk een gemiddelde snelheid van 24,07 km/, wat goed was voor een 72ste plaats voor dit gedeelte. Bij het starten van het tweede loopgedeelte van 30 km ging Tom er als een bliksem vandoor terwijl mijn lopen vertraagd werd door mij maag die de stakingsvlag hees na acht energiegels. Gelukkig was mijn steun en toeverlaat Maarten Van Imschoot ten tonele verschenen vlak na het fietsgedeelte om als loopcoach mijn moraal op peil te houden en op mijn lachspieren (en soms zenuwen 😉 te werken. Toch kreeg ik mijn hartslag niet meer boven de 150 bpm en moest ik de laatste kilometers uitzingen tegen een gemiddelde van 10 km/u, goed voor een 143ste plaats voor dit gedeelte.

Van zodra de rode loper in de buurt kwam begon de adrenaline te lopen en het gevoel om de finish lijn te bereiken was onvergetelijk. Uiteindelijk kwam ik toe voor het donker werd en behaalde ik de 108ste plaats in de algemene stand terwijl finishen het doel was. Voor mij wellicht een once-in-a-lifetime, maar een leuke ervaring die ik zeker kan aanbevelen! Hopelijk volgen er nog VET-ers in de komende jaren.