Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.
De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
9 Opmerkingen. Verlaat nieuw
Hoe gereden klimgeiten. Proficiat.
Lang naar uitgekeken, maar vorig weekend was het dan zover, les 3 ballons in de franse vogezen. Met nog 3 moedige VETers ( Dominic, Jan en Pieter ) + gewapend beton van het wezels omslagpunt ( Luc Vrins ) op donderdag naar de vogezen vertrokken. Vrijdag al een eerste verkenning van de omgeving met een tochtje van 60 km. Dat waren de eerste km bergop voor mij dit jaar, maar het gevoel was goe dus da ging wel lukken zaterdag. Het was al wel duidelijk dat tegen de gevleugelde klimgeiten Domus contador en jan froome niks te beginnen ging zijn. Zaterdag morgen, 7:15u we konden eraan beginnen. Rustig in het pak laten meedrijven naar de eerste helling van de dag, de Col de Chévrieres, ne nare puist van 8.5 km met op eind stukken tot 13 % stijging. Mijn eigen naar boven gestoempt en eerste cartouche verschoten, den Domus en de Jan waren al gaan vliegen. Dat is echt een onding, maar we zijn erover geraakt en op naar de ballon d’alsace. Das een gezellig loperke van 15 km met een gemiddeld stijging van 4.2 %, vlot bovengeraakt. Bussen gevuld, hapke gegeten en hop naar de Col Du hunsdruck, een 8 km klimmen tegen 4- 5 %. Redelijk goe verteerd en op weg naar het breekpunt voor velen, Le grand -Ballon. 16 km lang met de laatste 5-6 km tussen de 7 – 9 %, na 120 km fietsen gene slappe kost zelle. Da ding blijft maar duren en duren : aftellen, stoempen, zweten, drinken, nog harder stoempen maar we hebben em getempt. Eens boven was ik zeker, de streep ging ik halen. Lekker 20-30 km afdalen ( in zoverre da lekker is voor mij ) en bekomen. Daar was alweer de volgende, Col d’Oderen, maar 7 km rond 5-6%, na hetgeen al gepasseerd was precies een hapke 🙂 vlot boven. Nadien nog Col de la croix, 5 km tegen 4 %, de benen begonnen zeer te doen maar het eind was in zicht, de moral was nog goe en klaar voor het stevige slot, nog 30 km en we waren binnen. Maar wa was da, smijten ze nog effe 3x la redoute voor uw wielen; op den eerste was het al prijs, in den binnenbocht een pronte nederlandse jongedame aan het voorbijschuiven die besloot omver te vallen en woutje gesink lag tegen het asfalt. Vloeken, maar alleen een klein beetje blikschade en doorrijden. Wat volgde was gewoon afzien en mijn eigen naar boven slepen, da bleef precies duren. Eens boven mij het wiel gezet van nen aangename 45+ westvlaming die me tegen 40 km/u naar de meet heeft gebracht. 9u37min was het verdict, 17 min van goud verwijderd das om te rotten. Maar toen den Domus, Jan en Luc klaar stonden met een frisse punt maakte de ontgoocheling plaats voor opluchting en enige vorm van lichte trots, we hadden toch maar weer geflikt. Beetje na mij kwam pietje binnengelopen, zoals gewoonlijk had die precies weer nie afgezien, toch ook weer sterk. Dominic, Jan en Luc, wat een beiren en wat nen tijd. respect. Tijd voor gastronomische decrompressie en een paar frisse duvels.
een meer dan eervolle vermelding voor onze omslagpunt interim “pa” Luc vrins, gelijk die met ne grote molen die bergen opstampt, man, man, de grand ballon is 10 km opgeschoven na de Luc zijn passage.
Domus, jan, pieter, luc u was een zeer aangenaam gezellig op een uiterst geslaagd tripje. Hopelijk volgend jaar meer VETers aan de start, tis de moeite
groeten
woutje Gesink
Dag Wout, dat wordt moeilijk kiezen, verslaggever of coureur! Mooi verslag! Mooie tijden neergezet trouwens, volgens mij Wout, heb je er flink wat afgedaan t.o.v. vorig jaar! Piet ook vermoed ik, chapeau! Nog iets gehoord of gezien van die pronte Hollandse trouwens??? Ben benieuwd naar Dominik zijn ervaringen, vooral naar het verzet dat hij trapte, of heeft hij een kroontje geleend van Jantje, die heeft kleine versnellingen genoeg! Ja, de Luc mannen, die staat er zelfs niet bij stil met welk verzet hij rijdt! De meest ambachtelijke fietser die ik ken: geen gedoe over herstel, voeding, proteïnen, bloktraining, duurtraining, topconditiegewicht, …… Vier keer met de ketting meegeweest, niet mee op weekend kunnen gaan met ’t omslagpunt…., Luc heeft dat allemaal niet nodig! Maar ik ken wel zijn geheim: nl. chocolat, dat eet hij biezonder graag, vooral ’s avonds! Dus schrijf maar op, gouden medailles worden op chocolat gewonnen en vanaf nu stel ik voor dat we Luc vanaf heden ook ‘golden chocolatboy’ noemen! Dikke proficiat aan allen! Marco di Bevero
Dat wordt moeilijk kiezen Wout, verslaggever of coureur, mooi verslag! Mooie tijden waarbij volgens mij Wout en Piet flink wat van hun vorige tijd afdeden! Ben ook benieuwd naar de ervaringen van Dominik en Jantje en vooral naar de gehanteerde versnellingen van Dominik! Of heeft hij er eentje geleend van Jantje, die heeft kleintjes op overschot! Vet gedaan mannen! Tja, de Luc, da’s de meest ambachtelijke fietser die ik ken, een echt fenomeen: geen gedoe over versnellingen, daar staat hij niet bij stil, geen gedoe over voeding, bloktraining, duurtraining, intervaltraining, hersteltraining, isotoon, hypertoon, proteïnen, energydrinks, ….. . Vier keer met de Vliegende Ketting meegereden, niet kunnen meegaan op hoogtestage met ’t Omslagpunt, ….. geen probleem! Maar ik ken zijn geheim, chocolat! En vooral ’s avonds kan hij er niet afblijven! Luc heeft met superatleet goldenStannyMarmotteboy de eer hoog gehouden van ’t Wezels Omslagpunt! Ik stel voor dat we hem vanaf heden ‘goldenchocolatpapaboy Luc’ noemen! Proficiat! Marc
Super dik tevreden met mijn gouden medaille, want het was toch best een pittig ritje. Maar eigenlijk verdienen we allemaal wel die gouden plak na zo een super plezant weekend. Echt waar mannen ik heb er echt deugd van gehad. Mercikes!!
Luc (wezels omslagpunt)
Top verslag
Alvorens ik naar de Vogezen trok ben ik nog op weekend geweest met de “Vliegende Ketting” om mijn benen nog eens te testen in de Ardennen. Dit ging al bij al goed, maar ik merkte dat op de stukken vanaf een procent of 12 mijne 34-25 toch een beetje te groot was om fatsoenlijk rond te krijgen. Dus ik op dinsdag naar Bart Mariën om vanachter een paar tanden groter te steken. Bij deze dankjewel Bart voor je snelle hulp. Gewapend met ne 34-28 trok ik op donderdag met nog 4 andere straffe mannen naar de Vogezen. Nadat we vrijdag nog een beetje hebben losgereden was het zaterdag eindelijk zover. Vandaag moest het gebeuren, de dag waar ik ondertussen al bijna een half jaar heb naar uitgekeken. Ik stond wel een beetje zenuwachtig aan de start want ik wist dat de form van de dag ook een belangrijke factor was. Stipt om 08.30u over de startmat gereden en het was begonnen. Het ging in razende vaart naar de voet van de eerste col. Bij de eerste klimkilometers voelden mijn benen goed aan en was toen geurstgesteld over de form van de dag. Halverwege de klim nog effe goeiendag gezegd tegen de Stanny en de Stef toen die me voorbij kwamen gereden. Het venijn van deze klim zat op het einde. De laatste 3 kilometer waren enorm steil en ik had voor het eerst mijne 34-28 nodig om op dat rotding te geraken. Boven aangekomen toch al een eerste cartouche verschoten. Samen met Jan de afdaling ingezet op weg naar de Ballon d’Alsace gevolgd door col du Hundsdruck. Beide cols goed verteerd en dan met een bang hartje naar het zwaartepunt van de dag: Le grand Ballon (16km) met de top na ongeveer 135 km. en dus op een 85 km. van de aankomst. De eerste helft is goed te doen, maar dan begint de vermoeidheid voelbaar te worden. Stoempen, zweten, drinken, weer stoempen om de top te bereiken. Hier en daar zie je al mensen aan de kant over hun stuur hangen. Ik was echt blij dat ik daar boven was. Na een paar kilometer dalen, kwam een welgekomen bevoorading. Hier even uitgerust en nog wat gegeten en daarna vollenbak de afdaling verder ingezet op weg naar de volgende beklimmingen. De col d’Oderen (7 km.) en de col de la Croix (5 km.). Hier redelijk goed bovengekomen al begonnen de kilometers wel door te wegen. Nog 30 km. en het zat erop. Lekkere brede weg die lichtjes bergaf loopt. Me in een groepje genesteld en tegen 45 per uur naar de finisch (dacht ik). Ineens moesten we deze mooi brede weg verlaten en stuurden ze ons een smal straatje in. Iedereen zat nog op zijn groot blad en het ging daar ineens flink omhoog. Het kraakte daar van het geschakel en ik dacht op een gegeven moment dat de tandwielen langs men oren gingen vliegen. En inderdaad zoals Wout het zo mooi omschrijft, smijten ze daar ineens nog eens 3 keer La Redoute voor de wielen. Echt niet normaal na een kleine 200 km. in de benen. Dit was echt afzien en ik geraakte hier met veel moeite boven. Boven aangekomen totaal “in frenne vaneen” Nu dalen dacht ik maar het bleef wat lichtjes op en neer gaan met de wind die ondertussen fel was aangewakkerd van voor op den bol. Toch eens naar mijn achterwiel gekeken of ik niet plat stond of mijn remblokken slepen, want daar ging ik voor gene meter vooruit. Het bleken toch de benen te zijn, want mijne fiets was nog in orde. Toen het eindelijk begon te dalen richting finisch met moeite bij een groepke kunnen aanpikken dat er over kwam gevlogen en mij aan de finisch heeft afgezet.
Aangekomen een spaghetti gegeten en me bij Stanny en Stef aan tafel gezet. Van enige inspanning was op hun gezichten niets (meer) te zien. Even later kwamen ook Luc en Jan binnen gevolgd door Wout. Nadat Pieter gearriveerd was, (als meest frisse van de hele hoop) was het tijd voor de decompressie. Een paar duveltjes en een voetbalmatchke was hiervoor de ideale manier. Terwijl wij met onze zere benen omhoog naar Engeland tegen Italië aan het kijken waren, ligt daar ineens nen Engelsman tegen de grond. Krampen na amper een uurke tegen nen bal trappen. Hier zakt mijn broek echt van af…
Bij deze dank ik de andere 4 sterke beiren (Wout, Luc, Jan en Pieter) voor het aangename gezelschap.
Wout, ook nogmaals hartelijk bedankt voor de organisatie. Dit is zeker voor herhaling vatbaar.
Greetz
Dominik
Dit was de piek waar ik het afgelopen jaar naartoe had getraind, voor mijn doen veel km afgelegd, dus het vertrouwen in de eigen benen werd na het trainingsrondje op vrijdag bevestigd. Toch met een redelijk klein hartje aan de start met de andere VET-ters en “pa Luk”.
In vliegende vaart met een paar 1000 anderen naar de eerste serieuze klim, de Col de Chévrieres. Weinig plaats om mensen te passeren en de moto’s die via de zijkanten proberen ruimte te maken waren een beetje te volgen. verschillende keren “à gauche” geprobeerd, maar het waren vooral Hollanders denk ik…
Boven geraakt samen met Dominik en de afdaling ingezet. De volgende klim was Ballon d’Alsace waar ik halverwege voor de laatste keer den Domus z’n achterwiel heb gezien. Wijselijk gedoseerd en alleen verder naar de col du Hundsdruck en deze laatste goed boven geraakt, alles ging zoals gehoopt.
Op weg naar de Grand ballon aangepikt bij een groepje waar we flink ronddraaiden tot aan de voet van de klim. Na 3 kwartier klimmen begon ik al pijn te krijgen op plaatsen waar ik dat nooit had gehad en ik dacht dat de top niet veraf meer was, tot ik een bordje “sommet à 7km” tegenkwam. het beetje moed dat ik nog had zonk in de fietsschoenen en op de kleinste tand verder naar boven. Even gedacht dat ik in men broek had gekakt, maar na controle met de vingers was het vals alarm…
Plots “pa Luk” naast mij… ’toch ver he…’ en op een flink verzet kwam hij voorbij. Eindelijk boven gekomen hem nog efkes gezien maar ik moest bekomen, ik zat erdoor. Een half uur bij de bevoorrading gezeten en alleen maar gegeten, alles wat ik vast kon krijgen heb ik binnengespeeld, maakte niet uit waar het naar smaakte… Toen door de kou (het was daar maar 9°) terug op de fiets en al rillend naar beneden.
Eenmaal beneden werd het weer warmer en ik was bekomen, col d’Oderen en col de la Croix als een speer naar boven, op de laatste bovengekomen zeg ik hardop tegen mezelf “hopla, nu bergaf binnebollen”. achter mij veel plezier en gelach, neenee, nog drie keer La Redoute. Ik wist dus niet wat La Redoute was, maar achteraf bekeken ga ik daar dus nooit naartoe…
Rechtsaf achter een huis en gelijk 14% omhoog. Klimmen, vals plat, klimmen, vals plat, zo een keer of drie. Op karakter boven geraakt en een gevaarlijke afdaling later was er een verlossend bord “arriveé à 15km”. mezelf plat op m’n stuur gelegd met het gedacht van me helemaal leeg te rijden en alleen tegen 40-45 per uur binnen gereden, waarschijnlijk zo wit als een laken. Bij de aankomst zag ik Luk staan, was ook net binnen.
Dominik opgezocht nadat we Stanny en Stef hadden gezien, en een beetje later kwam Woutje Gesink met een geschaafde ellenboog binnen, gevolgd door Pieter.
Een geweldige ervaring en een enorm mooie streek om te fietsen, nog een flinke merci aan Wout voor het regelen van de logies, aan de collega VET-ters en “pa Luk” voor het gezellige weekend.
Dit is voor herhaling vatbaar (alhoewel ik de woorden “dees nooit meer” toch heb uitgesproken, maar da was in het heetst van de strijd) en hopelijk volgend jaar met nog meer mensen, VET of niet, maakt niet uit, dit moet je eens gedaan hebben.
Groeten,
Jan Deckers
Zalig gasten, tis voor zo’n verhalen dat ik graag fiets.