verslag ‘VET op hoogtestage aan de Cote d’Azur’

Nu ik toch op verlof ben in het zuiden van Frankrijk, heb ik er voorbije zondag een koersfiets gehuurd met de bedoeling om als VET eens met de plaatselijke fietsclub Velo Club de Vidaubannais mee te fietsen. Wie weet kon ik die mannen nog wat bijbrengen qua ‘gastronomisch’ sporten.

Dus begaf ik mij zondagochtend om 8u naar de verzamelplaats. Op de planning: een rit van 94km met nogal wat hoogteverschil, in de streek rond Draguignan. Er was ook een kortere mogelijkheid van 68 km.

Ze keken me daar wel wat raar aan en begonnen me al wat uit lachen toen ik zei dat ik uit een streek kwam zonder bergen en zonder echte hitte. Dan ben ik maar begonnen over m’n vriend Philippe Gilbert en toen hadden ze al wat minder praat. Ondanks dat het s’morgens al 28° was, was ik bijna de enige met 2 bidons. Er had zelfs een enkeling lange mouwen en een windstopper aan.

Tot mijn grote verbazing vertrok niet de hele groep tesamen, maar in kleine groepjes van een vijf à tien personen. Ik vertrok maar direct mee met het eerste het beste groepje. Redelijk snel had ik door dat ik bij nogal oudere mannen terecht was gekomen die wat voorsprong probeerden te nemen op de rest. Zie foto. ‘Anticiper’ noemden ze dat.

Maar na 5 km was iedereen al tesamen en de jongere gasten vertelden dat vanaf de eerste klim de groep automatisch splitste in een A- , B-groep, … Een soort natuurlijke selectie die bepaalde wie met wie verder moest de rest van de rit. Maar er bleek gigantisch veel verschil te zitten tussen de ouderen en de jonge gasten en de gulden middenweg waar ik op hoopte, was er niet. Ondanks dat ik klim als een slak, heb ik me dan maar met overdreven veel zelfvertrouwen geforceerd in de eerste klim om niet bij het ‘bejaardegroepke’ te verzeilen. Dat lukte en ik hengelde aan de staart van een 12-koppige 1e groep van afgetraind Zuid-Franse geweld.

Heel plezant op het vlakke en bergaf, maar als mindere van de groep moest ik elke beklimming met veel moeite aanklampen. Eigenlijk was het allemaal één grote chaos. Er werd constant gedemarreerd, sommigen pakten ineens een andere (binnen)weg, af en toe raapten we een clublid op die denk ik een half uur eerder was vertrokken of dus een binnenweg had gepakt, … Halverwege waren we nog met 10 en toen bleek ik echt wel de minst goeie klimmer daarvan.

Toen die gasten na iets meer dan 60km beslisten om nog een lus bij te doen, kon ik niet anders dan volgen want de weg terug kende ik niet. Wat volgde was een redelijk heftige klim van een 6-tal km. Intussen was het zo’n 35° graden en ik voelde dat deze Vetter gas moest terug nemen. Mijn drinkbussen waren trouwens ook al leeg. Ik ben dan op eigen tempo naar boven gereden. Het was de gewoonte om min of meer op mekaar te wachten op elke top of bij elke splitsing, maar deze keer waren de vogels gaan vliegen.

In the middle of nowhere, genaamd St. Paul-en-Forêt, ben ik dan maar op ’t gevoel m’n eigen weg gegaan. In het volgende dorp ben ik uitgedroogd een kroeg binnengestapt, heb daar m’n drinkbussen terug gevuld met Evian en de snelste weg teruggevraagd.
Die snelste weg terug bleek een lange kronkelende, over het algemeen licht dalende weg te zijn. Maar wel wind op kop en de volle zon in m’n gezicht.

Na veel afzien, arriveerde ik uiteindelijk om 12u30 terug in Vidauban op het centrale plein. Alle terrasjes zaten propvol en m’n wachtende gezin had ik gauw gevonden. Maar van clubleden van de velo club vidaubannais was nergens iemand te zien. Ook niet de oude mannen, die voor de 68 km waren gegaan. Zelf had ik 109 km op de teller.

Conclusie: ze hebben me vooral bergop ferm doen afzien, maar van teamspirit en gastronomisch sporten hebben ze geen verstand hier in Zuid-Frankrijk.

Groeten uit Vidauban
Koen Philipsen